Dzień ten został ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1992 roku na zakończenie Dekady Osób Niepełnosprawnych, która miała miejsce w latach 1983-1992. Celem Dnia jest zwrócenie uwagi społeczeństwa na problemy osób niepełnosprawnych, u których występują pewne ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu. W tym Dniu międzynarodowe organizacje dążą do zintegrowania osób niepełnosprawnych z resztą społeczeństwa oraz ukazują zalety z włączenia tej grupy społecznej w życie polityczne, gospodarcze i polityczne.

W trakcie 61 sesji zainicjowanej przez Zgromadzenie Ogólne 13 grudnia 2006 roku, została przyjęta Konwencja Praw Osób Niepełnosprawnych. Według dokumentu, osoby niepełnosprawne mają zagwarantowane prawa do wolności i bezpieczeństwa, swobody poruszania się (w tym równego z osobami pełnosprawnymi) dostępu do przestrzeni i budynków użyteczności publicznej, transportu, informacji i komunikacji, ochrony zdrowia, edukacji, życia prywatnego i rodzinnego oraz udziału w życiu politycznym i kulturalnym.

Według danych Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań liczba osób niepełnosprawnych w Polsce wynosiła około 4,7 mln. Osoby niepełnosprawne stanowią 12,2% ogólnej liczby ludności. Prawa osób niepełnosprawnych są zagwarantowane w Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 roku. Konstytucja jako najważniejszy dokument państwowy zapewnia prawo do niedyskryminacji, czyli żadna osoba niepełnosprawna nie może być dyskryminowana w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Władze publiczne mają obowiązek zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej osobom niepełnosprawnym, a także udzielenia pomocy osobom w codziennych sytuacjach, przysposobieniu pracy oraz komunikacji społecznej.

Sejm uchwalił 1 sierpnia 1997 roku Kartę Praw Osób Niepełnosprawnych, która definiuje prawa osób niepełnosprawnych do normalnego życia oraz zawiera katalog dziesięciu prac określających najważniejsze obszary, w których wymagane jest rozwiązanie problemów osób niepełnosprawnych.